Nieuwsbrief 10: 5 pareltjes van de afgelopen 5 maanden
Gevlekte witsnuitlibel - Leucorrhinia pectoralis
De gevlekte witsnuitlibel is een echte libel (Anisoptera) uit de familie van de Korenbouten.
Het soort is in Nederland vrij zeldzaam, maar er zijn wel een aantal populaties in o.a. laagveengebieden, waar de gevlekte witsnuit voorkomt. Ze hebben allemaal gemeen, dat het water helder is, ondiep, matig voedselrijk en beschut door vegetatie. Deze zijn o.a. in Overijsel, Friesland, Duingebied Noord Holland en het Vechtgebied, dit is uniek in Europa.
Ze komen in veel Europese landen voor en van Oostelijk Europa tot Siberië en Mongolië, maar niet in Afrika
Het is de meest robuuste en grootste witsnuitlibel met een lichaamslengte tussen de 32 en 39 mm, de larven zijn 19 tot 23 mm lang.
Het achterlijf is zwart met lichtere vlekken, afhankelijk van geslacht en leeftijd van geel, rood tot bruinrood.
Deze kleuren beslaan bijna de gehele bovenzijde van de segmenten.
Bij uitgekleurde mannetjes en vrouwtjes blijft bij beide de kleur van segment 7 helder geel.
De vliegtijd is van eind april tot eind juli.
De larven leven tussen waterplanten en overwinteren twee keer.
De gevlekte witsnuitlibel is een beschermd soort volgens de Wet natuurbescherming.
Bronvermelding: Wikipedia, de Vlinderstichting en Waarnemingen.nl
Hoornaarblaaskop – Conops vesicularis
De zeldzame hoornaarblaaskop is een vliegensoort uit de familie van de blaaskopvliegen.
De grote gele blaaskop heeft een uitgebreide gele tekening op het lichaam.
Zijn tong is even lang als de kop, dat in tegenstelling tot de andere soorten uit het genus Conops. Ze zijn 14 -18 mm lang.
Ze vliegen van half april tot eind juni en leven in heide en bossen.
In het veld vallen ze op door hun gekromde achterlijf en relatief grote kop.
De larven leven van insecten, zoals bijen en hommels.
De meeste waarnemingen komen uit het binnenland, Zuid-Limburg en het kustgebied.
In Nederland zijn 37 soorten blaaskopvliegen bekend.
Bronvermelding: Wikipedia, Waarnemingen.nl, EIS Kenniscentrum insecten, Stuke en van Eck 2008, van Veen 2002
Athripsode albifrons
Een zeldzame schietmot in Nederland.
Een schietmot heeft een onopvallende kleur, wat lichaamsbouw betreft lijken ze op nachtvlinders, de vleugels zijn niet bedekt met schubben zoals bij vlinders maar behaard.
Alle schietmotten vouwen hun vleugels in rust achterwaarts dakvormig over hun achterlijf.
Er zijn 230 soorten schietmotten in de Benelux, 1271 in Europa en wereldwijd 13.570.
De grootte varieert van enkele milimeters tot meer dan twee centimeter.
Hun kaken zijn alleen geschikt om vloeibaar voedsel te eten. Afhankelijk van het soort leven ze enkele dagen tot enkele maanden. De schietmotten ontwikkelen zich vrijwel helemaal in het water en dan worden ze kokerjuffers genoemd.
De larven maken een kokertje om in te schuilen.
De Athripsode albifrons is een heel mooi bruin schietmotje met hagelwitte dwarsstreepjes over zijn vleugels en een witte kuif. De antennes zijn heel lang net als bij alle schietmotten. De eerste 20 antennedeeltjes zijn afwisselend zwart en wit en de rest van de antenne is donker.
Bronvermelding Wikipedia en Waarnemingen.nl
Mediterrane prachtblindwants – Closterotomus trivialis
Een opvallende eigenschap van blindwanten is dat de puntogen (ocelli) ontbreken, veel wantsen hebben er hiervan twee of drie op hun kop. Ze zijn langvleugelig met lichte haren en worden 6.6 tot 7.9 mm lang.
De mannetjes zijn erg donker met zwartachtige voorvleugels en antennes. Het vliezige uiteinde van de voorvleugel, heeft een donker membraam met roodachtige aders. Het uiteinde van de hoornachtige voorvleugel is helderrood.
Het vrouwtje is licht groen met de op het hoornachtige deel voorvleugels zwartachtige tekeningen, aan de zijkant een lichtgroen driehoekig schildje met brede lichtgroene zijrand. Het vliezige deel van de voorvleugels zijn donker met roodachtige aders en op het halsschild zitten twee zwarte stippen.
De poten van zowel het mannetje als het vrouwtje zijn geelachtig groen met zwarte beharing, dijen met zwarte vlekjes en schenen met zwarte stekels.
Ze overwinteren als ei en er zijn volwassen wantsen van midden mei tot begin juli. Ze leven van planten en plantensap; o.a. bruidsbloem, liguster, lijsterbesspirea en meelbes. Ze hebben een voorkeur voor witbloeiende bomen en struiken.
Ze leven in parken en bossen.
Het soort is voor het eerst in 1999 in Nederland gevonden, vooral in Zuid-Holland, maar is verder zeldzaam.
Het verspreidingsgebied strekt zich uit van mediterraan Europa (Hier is het een plaaginsect voor de citrusplanten en olijven), tot Azië, het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
Bronvermelding: Wikipedia en Waarnemingen.nl
Gestreept lieveheersbeestje – Myzia oblongogutta
Het zeldzaam voorkomende gestreept lieveheersbeestje is een kever uit de familie, hoe kan het ook anders, lieveheersbeestjes (Coccinellidae)
Het is één van de grootste lieveheersbeestjes die voorkomen in Nederland en België, ze worden 6 tot 9 mm groot.
Deze worden vooral waargenomen van maart tot oktober.
Ze overwinteren tussen de bodem of in mos onder de grove den.
Het schild is bruinrood met witgele langgerekte vlekken.
Het gestreept lieveheersbeestje is een kieskeurige eter, hij eet alleen bladluizen van het geslacht Lachnidae, deze luizen leven alleen op de zwarte en de grove den. Ze zijn dan ook alleen in naaldbossen te vinden of bij groepen naaldbomen bij zandverstuivingen bijvoorbeeld. Op de Veluwe en in de duinen.
Bronvermelding: Waarnemingen.nl en Wikipedia
Met dank aan onze moderator, Ingrid, voor de samenstelling van de nieuwsbrief.
Over vier weken staat de volgende gepland met daarin zes bijzondere waarnemingen.
Kijk- en leerplezier, Ingrid en Bart-Jan
.
