Purperkoet

[Jeroen Hoek]

Het was volgens mij 17 december en al laat toen een voor mij vreemde melding binnenkwam. Een rare blauwe kip was gezien in de Alblasserwaard. Iedereen weet wel dat ik het dan over de purperkoet heb. Mijn eerste gedachte bij deze knalblauwe vogel was dat het ongetwijfeld een ontsnapt beest was, net als al die grijskoppurperkoeten die vorig jaar veelvuldig werden gemeld. Pas toen ik zag dat het aantal waarnemingen van deze ene vogel explodeerde, begon ik me er echt in te verdiepen. Met grote waarschijnlijkheid betrof het dus toch wel een wilde vogel. Maar ik bleef afwachten. Je zult mij ook nooit in die vogelaarsdrukte zien op de eerste dagen na een melding van een zeldzaamheid, daar vind ik echt niks aan. Laat mij maar een poosje wachten tot de ergste fanatiekelingen hun plaatje hebben, zodat ik de vogel kan bekijken zonder aan de kant geduwd te worden omdat m’n camera volgens hen niet groot genoeg is. Naast dat principe zorgde ook de strenge lockdown van destijds ervoor dat ik er uiteindelijk pas op de derde dag van maart aan toe kwam om de vogel te gaan opzoeken.

Toen ik daar aankwam dacht ik: zit ik wel goed? Ik zag werkelijk helemaal niemand! Maar ja, iedereen heeft die vogel inmiddels ook wel gezien, dus waarom zouden ze er nog heen gaan? Na een pointercontrole bleek ik toch gewoon goed te zitten. Zoeken maar dus! Maar hoe dan, zoveel riet, één blauwe kip … dit wordt nog wat!

Het was een mooie zonnige voorjaarsdag. Er stond een straf briesje waardoor er een kassabonnetje uit m’n jaszak waaide richting het water. Ik liep naar het riet om het bonnetje weer te pakken te krijgen. Op datzelfde moment hoorde ik rustig gekraak vanuit het riet. Zou het?!?! Ik hoorde dat het gekraak op mij af kwam. Ik bleef doodstil staan. Na een zeer spannende halve minuut zag ik een schim. En ja hoor, de schim was blauw! De purperkoet! Ik bleef verstijfd staan om de vogel niet af te schrikken. Op de plek waar ik stond was een kleine opening in het riet. Ik hoopte natuurlijk dat ik vanaf daar de vogel mooi voorbij zag komen. De vogel naderde in een langzaam tempo de opening. Maar vlak daarvoor stopte hij met lopen, en begon aan een rietstengel te knabbelen … Shit! Nu kon ik de vogel nauwelijks zien door het dikke pak bruine stengels.

Maar ik wilde nog steeds niet bewegen om verstoring te voorkomen. En tot mijn grote vreugde zette de vogel toen hij zijn stengel opgeknabbeld had weer kleine stapjes richting de opening in het riet. Enkele seconden later kwam z’n prachtige blauwe kop door de opening tevoorschijn. De adrenaline gierde door m’n lichaam, zo’n bizarre vogel op nog geen 1,5 meter afstand! Ik durfde niet te ademen, de vogel zou zich rot schrikken als hij mij nu opeens doorhad. Toen de vogel de warme voorjaarszon door de opening op zijn gezicht voelde, besloot hij daar maar even lekker te blijven staan om te zonnen en zijn veren te poetsen. In een zeer geconcentreerde langzame beweging richte ik m’n camera op dat mooie blauwe hoofd dat uit het riet stak. De vogel zag er niks van, of trok zich er niks van aan, en begon na een uitgebreide poetsbeurt lekker aan een volgende rietstengel te knagen. Ik had een van de naar mijn mening gaafste vogels van Nederland, op ‘corona-afstand’, helemaal voor mij alleen, echt puur en puur genot!! Na een heerlijke vijf minuten fotograferen en intens genieten van deze topsoort besloot de vogel maar eens een volgende rietstengel te gaan zoeken om te knabbelen en stapte weer de dichte rimboe van riet in om uit mijn zicht te verdwijnen. Toen de vogel weg was, blies ik m'n adem weer uit. Ik kon werkelijk niet beseffen wat mij zojuist was overkomen. Zo’n bizarre soort, en zo intens! Ik kon werkelijk zijn gesmak en geslik horen toen hij de rietstengel voor m’n neus verorberde. Echt een moment om nooit te vergeten!

PS Voor wie dat niet weten, deze vogel is door de zeldzaamhedencommissie van Nederland geaccepteerd als eerste wilde Purperkoet voor Nederland!

[Bart]

Leuk gebracht zeg.

[MikoNumeroDuo]

Een mooi avontuur